Onafscheidelijk tot aan Karachi
Ze waren “high school sweethearts” en vanaf 3 VWO onafscheidelijk. En dat bleef zo, ook na de middelbare school. Hij was in Delft gaan studeren, en zij wilde meteen gaan werken en werd secretaresse bij een groot bedrijf.
Ze gingen tijdens zijn studie al samenwonen; zij verdiende goed en hij had alle tijd om zijn studie af te ronden. Wat waren ze jong, en wat lag de wereld voor hen open!
Ze waren getrouwd nadat hij zijn bul had gehaald. Hij vond een baan in Amsterdam, waar ze allebei waren opgegroeid en maakte snel carrière. Zij zorgde voor de gezelligheid thuis, organiseerde feestjes en maakte stapafspraken met hun gemeenschappelijke vrienden voor in het weekend. Vooraf werd dan bij hen thuis geborreld en gelachen en gefeest.
Ze weet het nog goed, die avond in mei dat hij thuiskwam en zei: “ik heb getekend voor Singapore”. Hoewel ze het er over hadden gehad, stond ze toch versteld. En twijfelde ze erg over het opgeven van haar baan, haar vrienden en vriendinnen en het achterlaten van haar ouders.
Maar het was een gouden kans voor hem, om nu echt een boost te geven aan zijn carrière en aan hun financiële zekerheid.
Dus ze gingen, uitgezwaaid door iedereen van wie ze hield…
Singapore was fantastisch!
Hij vond zijn werk erg leuk en ze genoten van alles wat deze opgeruimde stadstaat en zijn prachtige omgeving te bieden had. Ze werden lid van de Nederlandse club, en ze maakte veel vriendinnen met wie ze gezellig kon kletsen aan het zwembad en kon shoppen in de stad. ’s Avonds aten ze vaak in een leuk restaurant in de stad of bij de Nederlandse club, waar ze kind aan huis waren. Ze maakten reisjes naar Maleisië, naar Bali of bleven in Singapore en maakten lange wandelingen door het groene platteland.
Inmiddels was ze vijfendertig geworden en had ze steeds meer het gevoel dat als er een moment was om samen een kindje te krijgen, het dit moment was. Nu, in het buitenland, waar ze makkelijk hulp kon krijgen en alle tijd van de wereld had om een kind met alle liefde die ze had, samen met hem, te verzorgen en op te voeden. Ze zag het al voor zich, ’s-ochtends babyzwemmen in het zwembad en ’s avonds onder een palmboom het kindje in slaap wiegen in een babyhangmatje.
Wat waren ze gelukkig dat het zo snel lukte en dat tien maanden later, ze was net zesendertig geworden, hun lieve zoontje geboren werd. Het was de liefste baby die je je maar kunt voorstellen en ze genoot van haar leven als kersverse mama van dit wondertje. Hij was veel weg, had het erg druk en reisde veel, maar als hij er was dan genoot ook hij van deze lieve opgewekte baby, die zijn absolute oogappel werd.
Twee jaar later werd hun tweede kind geboren, ook een jongetje, en het geluk was compleet. Inmiddels hadden ze een uitgebreide kennissenkring en was iedereen gelukkig. Hij was nog steeds veel op reis, maar als hij er was dan was het altijd fijn en relaxed. Zij zorgde voor de twee jonge kinderen en runde het huishouden, samen met de twee hulpen. En ze gaf instructies aan de tuinman, die ook het zwembad onderhield en aan de chauffeur, die de kinderen naar school bracht.
En toen, het was weer in mei, kwam hij thuis en zei: “Ik heb een aanbod gehad voor Islamabad”.
“Het is een aanbod dat ik niet kan weigeren…”
Ze denkt dat het daar is begonnen…het geluk dat hen zo lang toelachte, heeft zich toen van hen afgekeerd
Ze kwamen aan in die hete zomer, het was 50 graden in de schaduw, en heel stoffig en droog. De woning was groot, wit en prachtig.
Maar dat was het dan ook wel. Er waren haast geen expats, laat staan Nederlandse expats. En hij was weg, heel veel op reis. Vooral naar Karachi, waar de haven lag en waar hij dus moest zijn, voor zijn werk. Hij had daar een pied-à-terre, voor door de week en vloog dan -in het begin- elke vrijdag om vijf uur in de namiddag naar huis, naar haar en de jongens.
De jongens waren inmiddels tien en twaalf jaar en hadden hun draai wel gevonden in Islamabad. Er was een kleine internationale school, die eigenlijk best leek op hun school in Singapore. Ze reden allebei paard gedurende de uren dat ze vrij waren en leefden zo in hun eigen kleine bubbel. Hun moeder was er altijd en hun vader was er in het weekend om leuke, gekke dingen mee te doen.
En zij, zij voelde, ook na dat eerste half jaar, nog steeds een steen in haar maag. Het leven was zo anders dan het leven dat ze al die tijd in Singapore hadden gehad. Het was zwaar in Islamabad; er waren bijna geen andere expats en degenen die er waren, daar kreeg of wilde ze geen contact mee. Er was een kleine groep Fransen, maar die waren erg op zichzelf en lieten haar eigenlijk links liggen.
Ze belde wel vaak met hem, haar man, en dat was fijn; dan kreeg ze weer wat meer zin in het opknappen van het huis of het uitnodigen van haar familie om hen te komen bezoeken. ’s-Avonds ging ze wandelen met de hond en genoot ze van de uitlopers van de Himalaya, zomaar in haar achtertuin.
Het sloop er langzaam in
Haar man die belde en zei dat hij het weekend in Karachi bleef; er kwam een groot cruiseschip de haven in, en hij moest er bij zijn alles in goede banen te leiden. Of de premier die een werkbezoek had afgelegd en die hij dat weekend moest entertainen. Of een missie met zakenlui uit de VS, die heel belangrijk waren voor de haven.
En steeds vaker zat ze met de jongens in dat grote huis zo enorm ver weg van alles; van hem, van haar ouders die elk jaar ouder werden. Van haar vriendinnen in Nederland die verder leefden en fijne carrières hadden waar ze zich op hadden gestort toen de kinderen naar school gingen.
Haar vroegere baas had haar zelfs een berichtje gestuurd, alweer een tijd geleden. Wanneer ze weer terugkwam naar Nederland; inmiddels liep ze tegen de vijftig en was het gat in haar CV immens. Dus dat ging niet meer lukken, die carrière die ze ooit voor ogen had gehad.
Ooit hadden ze afgesproken: als hij klaar zou zijn met zijn studie, dan zou zij alsnog psychologie gaan studeren en daarna haar eigen praktijk opstarten. Maar dat was allemaal anders gelopen vanaf het moment dat hij thuis kwam en zei: “ik heb getekend voor Singapore”……
En nu, zo veel jaren verder, was hij, haar man, heel ver weg. Steeds verder weg. Ze belde hem elke dag, om te vertellen dat ze hem miste. Of om hem te vragen of hij niet wat vaker kon komen, naar haar en de kinderen. En ze werd ook soms boos, omdat hij maar telkens in overleg zat, of onderweg was naar een of andere meeting. Ook ’s avonds scheen hij altijd aan het werk te zijn, twenty four seven was hij bezig, met zijn werk dan, maar niet met zijn eigen vrouw en zijn kinderen…..
En toen kwam het moment dat hij, op een vrijdag, wel om zeven uur thuis kwam.
Hij zag erg bleek en had roodomrande ogen. Het joviale en jeugdige waar ze zo van hield was compleet afwezig. Na het eten wilde hij met haar praten, iets wat hij lang niet meer had gewild, omdat hij altijd maar moe en afwezig was.
Het kwam er uiteindelijk opmerkelijk vlot uit. Hij had een jonge vrouw ontmoet, een collega, vrijgezel en woonachtig in Karachi. Zij stond aan het begin van haar carrière, en aanbad hem. Hij had geprobeerd weerstand te bieden, maar het was niet gelukt. Hij hield van haar, wilde zijn leven met haar opbouwen. Hij wist het zeker. Zo zeker had hij zich nog nooit van zijn leven gevoeld.
Haar hele wereld stortte in. Dit kon gewoon niet waar zijn. Ze waren al zó lang samen. Ze hadden zo’n leuk leven opgebouwd; en ze was toch de moeder van zijn kinderen? Zij had hem toch altijd ondersteund en geholpen met zijn carrière? Waar was zij in dit geheel? Had hij dan niet meer aan haar gedacht? En de kinderen dan? De jongens? Wilde hij hen ook niet meer zien?
Waar moesten ze nu naar toe? Naar Nederland? Maar hoe moest dat dan allemaal…?
Eén ding was haar duidelijk: ze wilde geen minuut langer dan strikt nodig was, in Islamabad blijven. Ze wilde naar huis, naar Nederland.
Maar alles, haar hele leven, stond op losse schroeven. En haar steunpilaar, degene van wie ze uiteindelijk zo afhankelijk bleek te zijn geworden, bleek er niet meer voor haar te zijn.
Ze stond er, althans zo voelde het, samen met de kinderen, alleen voor.
Dit was het verhaal van Claire (haar naam heb ik in dit blog veranderd).
Zij belde mij eind 2019 en stortte haar hart uit aan de telefoon.
Ze was ten einde raad en wist niet wat ze moest en kon doen.
Gelukkig wilden zij en haar man er samen goed uitkomen. Ondanks alle heftige gevoelens van verdriet, boosheid, teleurstelling, geknakt vertrouwen, angst, opluchting en rouw.
Ze zijn samen met de jongens naar Amsterdam gevlogen, hebben de kinderen afgezet bij opa en oma, en zijn toen doorgereisd naar Brussel.
Daar hebben we bij mij op kantoor – tijdens een intensief traject – in twee weken tijd alle afspraken kunnen maken. Deze heb ik vastgelegd in een ouderschapsplan en echtscheidingsconvenant die samen met het echtscheidingsverzoek, bij de Nederlandse rechter zijn ingediend.
Update
En hoe gaat het nu met Claire? En met haar ex-man, Ruben? En de kinderen?
Claire woont inmiddels in Breda, samen met de kinderen. Zij gaan daar naar de internationale school, zodat ze hun middelbare school in hetzelfde onderwijssysteem als in Singapore en Pakistan kunnen afronden.
De gemeenschap van goederen is verdeeld en Claire heeft onder meer een kleine, maar hele leuke woning nabij het centrum kunnen kopen.
Zij ontvangt maandelijks kinderalimentatie van Ruben voor de jongens. Ze hebben verder afgesproken dat Claire partneralimentatie ontvangt voor de duur van zeven jaar, zodat zij een driejarige opleiding tot coach kan volgen, en daarna een viertal jaren om haar eigen coaching praktijk op te zetten.
Ruben woont en werkt inmiddels in Parijs en er is een mooi omgangsschema voor de kinderen en Ruben opgesteld, waardoor zij elkaar een keer in de twee weken in de weekenden en tijdens de vakanties kunnen zien. Met de TGV zijn ze er zó.
Waar moet je allemaal aan denken als je gaat scheiden in het buitenland?
Daar gaat mijn volgende blog over!
P.S. De inhoud van deze bijzondere kindgesprekken heb ik met toestemming van de kinderen mogen delen, wel zijn op hun verzoek de namen Thomas en Sophie gefingeerd.